Wiersze w "Wyspie"

W najnowszym numerze kwartalnika "Wyspa" wydrukowano kilka fragmentów mojego poematu Climacus i sobowtóry, który wejdzie w skład tomu Place zabaw ostatecznych. Poniżej prezentuję trzy z nich. Zachęcam do lektury czasopisma.

Vagula blandula (raz jeszcze)

Ten, kto wybrał powtórzenie, dojrzewa w powadze.

                                 Constanin Constantius, Powtórzenie

Okrążanie. Chodzenie wzdłuż,

przeczesywanie wzrokiem, śledzenie

i rejestrowanie, ważenie pyłków, grzebanie

w śmieciach, kiedy otwierają się okna,

wirują elektryczne czajniki, grzanki

wyskakują z opiekacza, budzą się

samochody, podzwaniają klucze

i skrzypią bramy. Łażenie za listonoszem,

zaglądanie w skrzynki, czytanie porannej

prasy, porannych ulotek, obwąchiwanie

folderów reklamowych, zerkanie

we własną głąb, operowanie okiem

wewnętrznym. Powtarzajcie za mną:

rekonwalescencja, rekonstrukcja, repetycja.

Nie wypatrujcie drzazgi w oku brata,

bądźcie stróżami samych siebie, obserwujcie

przez judasza każdy własny krok,

odtwarzajcie: replay, replay, replay.

Kawa, papieros, przedszkole, papieros,

faksy, faktury, papieros, kawa, rozmowy

telefoniczne, maile, napój energetyzujący,

analizy sprzedaży, dyskusje na korytarzu,

przerwa na papierosa, przerzucanie makulatury,

wykazy, zestawienia, przedszkole, stanie

w korku, zakupy, dwa papierosy, tosty,

godziny w sieci, czytanie Eliota

i Blooma, sklep nocny, papieros na schodach,

prysznic w łazience, przewracanie się w pościeli

w poszukiwaniu duszy, ducha, czegokolwiek.

W środku nocy nagła pewność, że nie będziesz

zbawiony, chłód dołu, pytanie gdzie, kiedy

zostało zgubione to, co się zgubiło.

O, wypatroszona.

Autor wypowiedzi

Kiedy mówię, głos, który wychodzi ze mnie

jest głosem mojego sąsiada (opowiada o nowych

panelach podłogowych i zniżkach na telewizory),

a także głosem ojca i dziadka (modlą się

przed głównym ołtarzem i kłócą przy obiedzie).

Ostateczny komunikat brzmi mniej więcej tak:

Jako młody chłopak pasłem owce w Jutlandii

albo w Ikei, nie pamiętam, przekląłem Boga,

bo byłem głodny, nie miałem paneli, nie miałem

rabatu na sprzęt RTV, byłem biedny jak mysz

kościelna, nowa, bukowa, lakierowana, po sto

pięćdziesiąt za metr kwadratowy, teraz mam

sześć kamienic w centrum Kopenhagi i wyrzuty

sumienia, wymierają mi synowie, ktoś zapomniał

osolić zupę, a ten tu jeszcze mlaszcze.

Agon nocnego stróża

Najtrudniejsze początki. Najpierw nauka chodzenia

według z góry powziętego planu. Obserwowanie.

Czujność na najmniejszy grymas, skurcz

mięśni twarzy, niekontrolowane przez mózg

drganie ścięgien. Zmniejszanie dystansu,

centymetr po centymetrze przysuwanie się.

Łaskotanie stóp, odsłoniętych miejsc pod pachami,

rejestrowanie reakcji. Przy tym introspekcja,

szczegółowe badanie tego, co nazywa własnym

wnętrzem, samowziernikowanie. Wreszcie

próba konfrontacji, gdy trzyma w uścisku

bezwładne, nie stawiające oporu ciało

i nagle ogłusza go samoświadomość,

bo oto ręce tamtego okazują się jego rękami,

leży na stole, kozetce, łóżku, niezdolny

poruszyć nawet gałką oczną, gapi się

w sufit, wiedząc, że jest chory, chory na

śmierć, śmierć języka, śmierć wszystkiego,

że owszem może może zmartwychwstać,

bo ostatecznie choroba to warunek wstępny

wyleczenia, zwłaszcza jeśli miałoby być cudowne,

nadprzyrodzone, przychodzić z zewnątrz, spoza,

sponad, że na koniec stał się tym, czym zawsze

chciał być i czego zawsze nienawidził,

od czego nie ma ucieczki, bo zrobiło się

strasznie późno, zapadł wieczór, noc przyszła

jak złodziej, i tylko to, co niewidzialne,

co czai się tam, za plecami, a czego nikt

nie strzeże, bo jest na wyciągnięcie ręki,

tylko to stanowi jeszcze

jakąś szansę