poniedziałek, 29 września 2014

Nagroda Literacka im. Franciszka Karpińskiego



Z radością odebrałem dziś informację o werdykcie jury Nagrody Literackiej im. Franciszka Karpińskiego. 

Niżej oficjalny komunikat prasowy.





Białystok, 29 września 2014 roku

Komunikat

Kapituły XX edycji Ogólnopolskiej Nagrody Literackiej
im. Franciszka Karpińskiego przyznawanej przez
Katolickie Stowarzyszenie Civitas Christiana



czwartek, 25 września 2014

Książka na jubileusz 50-lecia Wojciecha Kassa



W Bibliotece "Toposu" ukazała się książka Wybiegłem z tego snu, tom dedykowany Wojciechowi Kassowi, na który składają się autobiograficzne wiersze Jubilata, fragmenty prowadzonego przezeń Notesu oraz najcelniejsze wiersze i teksty prozą poświęcone Poecie lub biorące Go za przedmiot opisu.
Książkę ofiarowaliśmy Wojciechowi Kassowi podczas uroczystego koncertu, który odbył się pod koniec minionego tygodnia w Piszu.
 
 
 

 
 

poniedziałek, 22 września 2014

Ks. Janusz A. Kobierski o "Łączce"


Na łamach najnowszego numeru pisma "Migotania" (2014/2) ukazała się kolejna recenzja Łączki. Autorem omówienia jest ks. Janusz A. Kobierski.

Z tekstem można się zapoznać TUTAJ.


czwartek, 18 września 2014

Wiersze kresowe



Kresy w poezji. Felieton radiowy Marii Woś, zasłużonej dziennikarki Radia Wrocław, wyemitowany w 75 rocznicę sowieckiej napaści na II Rzeczpospolitą.


Audycji można wysłuchać TUTAJ.


środa, 17 września 2014

"Łączka" nominowana do Nagrody Literackiej im. J. Mackiewicza



Kapituła Nagrody Literackiej im. Józefa Mackiewicza ogłosiła tegoroczne nominacje. Wśród książek zauważonych przez jury znalazł się tomik wierszy Łączka.
Oto pełna lista nominacji:

wtorek, 16 września 2014

Jeden dzień na Łączce




[część pierwsza]


Szczątki całkowicie zeszkieletowane, ułożone w jamie grobowej na osi wschód-zachód”. Głowa Łukasza Szleszkowskiego wychyla się z wąskiego dołu wydrążonego między nagrobkami z lat osiemdziesiątych. Boczne ściany dołu wzmocniono wiórowymi płytami, między które wciśnięto trzy belki. Doktor Szleszkowski, pracownik Katedry Medycyny Sądowej wrocławskiego Uniwersytetu Medycznego, dyktuje dane do protokołu z niwelacji.

Szczątki leżą tylnymi powierzchniami ku górze, przednią powierzchnią ciała na dnie jamy grobowej. Czaszka lewą stroną na dnie jamy grobowej. Część twarzowa zwrócona w kierunku północnym, żuchwa uniesiona. Zęby żuchwy i szczęki kontaktują się ze sobą”.

Nad Łączką świeci słońce. Jest 3 dzień września. Rok 2014. Za betonowymi płytami cmentarnego ogrodzenia pędzą ciężarówki i samochody osobowe. Warszawa żyje.

Siedem dekad wcześniej musiała tu panować doskonała cisza. Około północy zjawili się kopacze. Ostrza łopat błyskały w świetle księżyca, kiedy wykrawali z powierzchni ziemi kwadraty darni i układali je obok miejsca przeznaczonego na pochówek. Potem kopali doły. Nie zanadto głębokie. W półmroku błyskały ogniki papierosów i puszczyk krzyczał w gałęziach drzew.

Przywieziono ich tuż przed świtem. Skrzypnęły drzwi ciężarówki, a po chwili w pustkę szarej godziny wtargnął głuchy odgłos uderzenia pierwszego ciała o ziemię. Na koniec zasypywanie, ubijanie, maskowanie. Kawałki darni ułożone równo, by nawet ten, kto będzie patrzył z bliska, nie zorientował się, że w nocy trwała tu robota.

piątek, 12 września 2014

Czy Rymkiewicz oszalał?

 
[fragment eseju Orfeusz w piekle historii. O "Pastuszku Chełmońskiego" Jarosława Marka Rymkiewicza, "Topos" 2014, nr 4]
 

Przed kilku laty wybrałem się na spotkanie autorskie trzech poetów współpracujących z prężnym poznańskim wydawnictwem specjalizującym się w wydawaniu poezji. Wtedy spotkałem się z tym po raz pierwszy. Jeden z bohaterów wieczoru, który w przeszłości wielokrotnie pisał o twórczości Rymkiewicza i walnie przyczynił się do uzupełnienia dorobku profesora z Milanówka o pewne cenne mickiewiczianum, czytał własne wiersze i ze swadą je komentował. W którymś z komentarzy wspomniał swojego niegdysiejszego interlokutora, przedstawił jakąś anegdotę, zaznaczając, że to, co opowiada, zdarzyło się zanim autor Metafizyki... Tutaj zawiesił głos, po sali rozszedł się szmer, a na części twarzy pojawił się pewien specyficzny rodzaj uśmiechu — uśmiech ludzi, którzy wiedzą, nie mogą zrozumieć, ubolewają.

piątek, 5 września 2014

Orfeusz w piekle historii


O Pastuszku Chełmońskiego Jarosława Marka Rymkiewicza

Jarosław Marek Rymkiewicz jest poetą.
W ostatnich latach, kiedy ukazywały się kolejne tomy jego „teatralogii polskiej”, kiedy zabierał głos na arenie publicznej, formułując sądy dotyczące współczesnej polityki, trochę o tym zapomnieliśmy. Co to znaczy: być poetą? Nie mam pewności, czy wiem, czy potrafiłbym na tak postawione pytanie udzielić satysfakcjonującej odpowiedzi. Jednak gdy słucham wypowiedzi profesora Rymkiewicza, kiedy czytam wywiady, których tu i ówdzie udziela (rzekłbym, że stanowią one w twórczości autora Reytana osobny gatunek literacki — nikt nie potrafi mówić tak, jak Rymkiewicz), kiedy zagłębiam się w jego kolejne eseje historyczne, tłumaczące nam, kim jesteśmy i kim powinniśmy się stać, wszędzie widzę i słyszę poetę. Ten poeta coś istotnego mówi mi o samej poezji, o roli, jaką chciałaby, jaką powinna dzisiaj spełniać. Bo poezja — taką myśl znajduję u źródeł całej aktywności „późnego” Rymkiewicza — jest ruchem świadomości, jest stanem umysłu, który nie pozwala godzić się na to, co niedoskonałe i kulawe, na to, co podłe, czy choćby moralnie podejrzane. Uściślając: poezja to, według autora Zachodu słońca w Milanówku, wyraz i świadectwo ruchu świadomości zorientowanej etycznie, poszukującej — w chaotycznym świecie, w świecie migotliwym — punktów oparcia, znaków mogących ukierunkować nasz marsz ku czemuś, ku czemu warto maszerować, wypatrującej porządku, a to znaczy: porządkującej, hierarchizującej, nadającej sens.