Wiersz napisany w związku z powtórnym pogrzebem Anny Walentynowicz

                                                      Syndrom Ismeny

                                                  Pamięci Anny Walentynowicz

                                                     Nie widzieć. Nie czuć. Nie przekraczać miary.

                                                     Zniknąć w kulisach. Nie wchodzić w dyskusje.

                                                     Przemykać skrajem. Z daleka od zgiełku,

                                                     unosząc z sobą cichociemne: nie wiem.

                                                     Krok mieć miarowy, twarz pogodną. Trzymać

                                                     w ryzach emocje. Zająć się konkretem,

                                                     myć okna.

                                                     Ismena uchodzi ze sceny.

                                                     Wchłania ją szary tłum.

                                                     Żyje.

                                                                               20.09.2012