Zapominamy.

Piosenka o guzikach

ach papierki po cukierkach ach torebki lakierki

w lepkim błocie dzwoniące porzucone komórki

ciche książki bez oczu i apaszki od szyi

oderwane podmuchem i od koszul guziki

moje białe guziczki ach guziki guziki

w ciemną ziemię schodzące kiedy milkną ich krzyki

pod całunem popiołu guzik gada z guzikiem

sokiem ziemi przeżarty mosiądz szepce z plastikiem

lecz co mówią nie słyszę miłość tak krzyczy durna

gdy o drzewa smoleńskie czarna tłucze się trumna

w trumnie ciało spalone twarz jak jabłko obita

i ta jedna na światło odemknięte powieka

czy na pewno to brat nasz ten sam co się po świecie

wczoraj z nami kołatał czy to on poznajecie

może matka to nasza choć jej rysy zmiażdżone

w kupę gnoju śmieciska i żelastwa rzucone

powiedz matko co robić kto ja jestem twarz czyja

patrzy z lustra i o jaką się prawdę dobija

szczątki twe tkwiące w błocie ciało poćwiartowane

członki precz odrzucone niechaj jątrzą tę ranę

ona czoło mi pali z tyłu czaszki uwiera

mgła nadciąga mrok spada śmiechu dół się otwiera

w który lecą papierki i guziki guziki

w ciemną ziemię schodzące kiedy milkną ich krzyki

pod całunem popiołu guzik gada z guzikiem

sokiem ziemi przeżarty mosiądz szepce z plastikiem

26 kwietnia 2010

Wiersz ukaże się w kolejnym numerze "Toposu" (w EMPiK-ach pod koniec lipca).