Na łamach "Gazety Polskiej Codziennie" ukazała się recenzja Łączki. Autorem tekstu jest Robert Tekieli.
Niżej jego fragment.
Robert Tekieli
Kiedy wstałem, tłukło ołowiem
Ukazał się kolejny tom poezji Przemysława Dakowicza. Jego tytuł Łączka mówi wiele o tematyce tych wierszy, jednak to nie jest okolicznościowa poezja patriotyczna, ale ascetyczna w tonie i wybitna artystycznie twórczość, oddająca sprawiedliwość skrzywdzonym przez historię.
„Schodzą się. Z dziurami w głowach, w klatkach/na serce. Zsuwają ze strychów, z poddaszy./Uchodzą z okrążenia, wymykają się obławie”. Żołnierze Wyklęci. Bohaterowie, „chrząszcz nosił ich na plecach”. „Takich malutkich, wysuszonych, łaknących”.
Oto bohaterowie wierszy Dakowicza: Hieronim Dekutowski „Zapora”, skazany na siedmiokrotną karę śmierci, Witold Pilecki, jeden z najdzielniejszych żołnierzy czasów nowożytnych, ppor. Antoni Wodyński „Odyniec” – bohaterowie, najodważniejsi spośród naszych przodków. Poezja Dakowicza jest ascetyczna, bo ciężar, który musi unieść, przekracza siły wyobraźni, przekracza siły naszej polskiej wspólnoty. „Skostniałe dłonie, grunt/jak kość, wirują płatki śniegu,/kołaczą w głuche wieko:/hej, jest tam kto?”. Na szczęście zaczynamy jako zbiorowość oddawać im sprawiedliwość. Dopóki jednak w każdym dużym mieście nie staną pomniki Żołnierzy Wyklętych w miejsce zakłamujących historię czterech śpiących, w miejsce Berlingów i Świerczewskich, dopóty pokolenie Solidarności nie będzie mogło spojrzeć sobie w oczy ze spokojem. Zaciągnęliśmy wielki dług. Dzięki Żołnierzom Wyklętym, dzięki powstańcom Warszawy nie byliśmy kolejną sowiecką republiką. Poezja Dakowicza spłaca te nasze zobowiązania pamięci. I Dakowicz robi to w sposób poruszający serca.
[całość w "Gazecie Polskiej Codziennie" z 16 stycznia 2014 r.]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz